Kabanata 120

Kabanata 120 Ang boom ng isang putok ng baril ay tumagos sa buong gabi na sinundan kaagad ng tunog ng mga gulong ng sasakyan na huminto.

Pakiramdam ni Avery ay sasabog na ang eardrums niya nang mahigpit ang pagkakahawak niya kay Elliot.

Nangingilid ang mga luha sa kanyang mukha nang hindi mapigilan ang kanyang katawan.

Ang mga gulong ng itim na sedan ay sumabog.

Lumihis ito at bumagsak sa cotton candy stand na pinagbilhan ni Avery ng cotton candy.

Nakapulupot ang mga braso ni Elliot kay Avery habang pinagmamasdan ang sasakyan mula sa gilid ng kanyang mga mata.

May nagtangkang pumatay sa kanya ngunit nabigo.

Pagkatapos ay ang tunog ng isa pang putok ng baril.

Sa pagkakataong ito ay nakatutok na ang baril sa driver’s seat.

Si Avery at Elliot ay napalibutan ng mga hiyaw ng takot habang ang mga tao ay nagkalat at naghahanap ng kanlungan mula sa panganib Malamig ang balat ni Avery sa hawakan.

Ikinulong ni Elliot ang kanyang mukha sa kanyang mga kamay, tinitigan ang kanyang natakot na mukha, at paos na sinabing, “Huwag kang matakot. Tapos na ngayon.”

Tumaas at bumagsak ang dibdib ni Avery sa sobrang bilis. Bakas sa mga mata niya ang kawalan ng katiyakan, ngunit nanatili siyang nakatutok sa mukha nito.

“Elliot… Elliot…”

Ang dami niyang gustong sabihin, ngunit walang lumabas sa bibig niya maliban sa pangalan nito.

“Ayos lang ako, Avery.”

Kinuha ni Elliot ang kanyang kamay at inilagay ang palad sa pisngi nito, saka sinabing, “Ang init, di ba?

Tumango si Avery at patuloy na umaagos ang mga luha sa kanyang mukha.

“Natatakot ako… ayokong mamatay ka…”

“Invincible ako! Nobody can take my life away unless I allow them,” sabi ni Elliot habang mahigpit ang hawak nito sa kamay niya. “Kumuha tayo ng ribs.”

Hinawakan ni Avery ang hawakan ng kanyang wheelchair at mabilis na pinaharurot siya sa malapit restawran.

Hindi pa sila gaanong nakaupo ay sumugod na si Ben at ang iba pa.

“Ayos ka lang ba, Elliot?” tanong niya pagkaupo niya sa tabi ni Elliot. “Alam kong may darating para sa iyo nang marinig ko ang putok ng baril!”

“Ayos lang ako,” sagot ni Elliot. “Kain tayo.”

Pumulot siya ng kapirasong karne at inilagay sa plato ni Avery.

Mas naging maayos na siya kaysa dati.

“Sino ang bumaril ng baril?” tanong niya habang sinusulyapan si Elliot.

Malamang na hindi siya magkakaroon ng tadyang dito kay Elliot kung may hindi nagpasabog ng gulong sa itim na sedan na iyon.

“Nag-buff up kami ng security pagkatapos ng huling aksidente ni Elliot. May bodyguard sa bubong ng kainan namin kanina,” paliwanag ni Ben.

“Nakita ko…”

“Tiyak na natakot ka, Miss Tate,” sabi ni Ben, pagkatapos ay binigay sa kanya ang isang mangkok ng sopas at sinabing, “Ito ang magpapatahimik sa iyo.”

“Hindi ako gutom.”

Lahat ng gutom na naramdaman ni Avery kanina ay tumakas sa kanyang katawan.

“I bet hindi ka.” Humalakhak si Ben, pagkatapos ay sinabi, “Pauwiin na natin ang driver ng dalawa!”

Napatingin si Elliot kay Avery.

“Bakit ka nakatingin sa akin?” tanong ni Avery.

Inilabas ni Elliot ang kanyang telepono at nagsimulang mag-type.

Habang iniisip ni Avery ang kakaibang ugali nito, nakatanggap siya ng text message sa kanyang telepono.

Kinuha niya iyon at binasa ang text niya.

(Gusto mo bang malaman kung ano ang hinihiling ko kanina?]

Naramdaman ni Avery na uminit ang phone niya sa kamay niya!

Magkatapat lang silang nakaupo, pero nag-text siya?!

Gusto niyang tumingala sa kanya, ngunit nahihiya siya nang lahat ng mga mata ay nakatingin sa kanilang dalawa.

Avery: (Sabihin mo kung gusto mo.)

Elliot: (Sana makasama ka sa bahay.)

Nataranta si Avery.

Elliot: [Birthday wish ko na makasama ka sa bahay.]