Kabanata 168

Kabanata 168 “Bakit hiniram ng batang babae ang iyong telepono?” maingat na tanong ni Elliot.

“Nahiwalay siya sa kanyang ama, at gusto niyang hiramin ang aking telepono para tawagan siya. Simula nung nakilala ko siya, walang araw na hindi ako dinadamay ng malas! I think sinumpa niya ako!” Namamaga ang mga pisngi ni Cole, at lalo siyang miserable sa mga luhang dumadaloy sa kanyang mukha.

Tinitigan siya ni Elliot. Mukha siyang talo. “Naaalala mo pa ba kung ano ang hitsura niya?” tanong niya. Ang kanyang mga labi ay idiniin sa isang manipis, mabangis na linya.

Agad namang sumagot si Cole, “Oo! Napakaganda niya! Kung hindi lang dahil sa kagandahan niya, hindi ko pa pinahiram sa kanya ang phone ko! Gaya ng sinabi ko noong nakaraan, kamukha niya si Avery!”

Nang marinig ni Elliot ang apat na salitang ito, medyo natalo siya. “Maglagay ka ng gamot.”

“Tito, ayos lang ako… Gusto kong malaman kung paano na-set up ang aking telepono! Awtomatikong ipinadala nito ang aking mga pribadong larawan sa aking blind date, na ginugulo ang aking blind date. Pinaghihinalaan ko na na-bugged din ito!” Napangiwi si Cole sa sakit.

Wala siyang ideya kung paano siya naging target ng mga hacker.

Siya ay clueless kung sino ang kanyang nasaktan.

“Cole, bumalik ka na sa kwarto mo at tulungan ka ng nanay mo sa gamot mo. Gusto kong makausap mag-isa ang tito mo,” sabi ni Henry.

Tumayo si Cole at pumunta sa kwarto niya.

Nang mag-isa ang magkapatid sa sala, sinabi ni Henry, “Agresibo ang hacker na ito. Una, nag-install siya ng Trojan virus sa telepono ni Cole, at pagkatapos nito, ninakaw niya ang lahat ng data ni Cole. Pagkatapos ay nagpatuloy siya sa pag-hack sa paaralan ni Shea. Ito ay isang organisadong pag-

atake! Bakit nila inagaw si Shea? Isang buong araw na, at hindi sila nagkusa na makipag-ugnayan sa amin.”

Ang problemang ito ay bumabagabag din kay Elliot.

Kung gusto nila ng pera, madali lang niya itong naibigay sa kanila!

•Nag-aalala lang siya na sasaktan nila si Shea!

“Elliot, may nasaktan ka ba?” tanong ni Henry.

Sagot ni Elliot, “Dapat nasa akademya. Isang buwan bago ang insidente, hiniling ko sa isang tao na tingnan ang mga rekord ng tauhan ng akademya.”

“Well, I believe your security must be very strict. Hindi namin nakikita ni Inay si Shea nitong mga nakaraang taon. Mas mahirap sigurong lapitan siya ng mga tagalabas,” buntong-hininga ni Henry. Kung hindi umalis mag-isa si Shea, hindi mangyayari ang insidenteng ito.”

“Hindi kasalanan ni Shea.” Bahagyang hinigpitan ni Elliot ang kanyang mga buko at nagkasala, “Natatakot lang siya, kaya umalis siya.”

“Hindi ko ibig sabihin na sisihin siya. Bata pa lang siya. Ano ang alam niya?” Medyo namumula ang mga mata ni Henry. “Sana buhay pa siya.”

Umaga na ng sumunod na araw, at hindi pa rin bumabalik si Avery.

Namumula ang mga mata ni Layla at puno ng luha.

“Lola, ayokong pumunta sa kindergarten…” Ngumuso si Layla. “Gusto kong makita si mama.”

Na-stress din si Laura, at pumayag siya. “Kung gayon, huwag tayong pumunta sa kindergarten ngayon. Hintayin mong bumalik ang nanay mo, okay?”

Napaawang ang labi ni Layle at tumango.

Pagkatapos ng almusal, tumabi si Hayden kay Layla, “Gusto mo bang makita si nanay?” bulong niya sa tenga niya.

Agad na lumiwanag ang mga mata ni Layla, at mabilis itong tumango.

“Lola, dadalhin ko siya sa kapitbahayan para maglaro sandali, at babalik kami mamaya.” Hinawakan ni Hayden ang kamay ni Layla habang kausap si Laura.

“Hayden, wala ka bang pasok ngayon? Ah, kalimutan mo na. Sige at magsaya ka!” Napabuntong-hininga si Laura.

Nag walk out si Hayden na may hawak na Layla.

Sumakay ang magkapatid sa taxi.

Si Hayden ang nagbigay ng pangalan ng isang ospital.

Bulong ni Layla, “Nasa ospital ba si mommy?”

Tumango si Hayden.

Lumabas si Avery sa operation theater ng Elizabeth Hospital. Pakiramdam niya ay umiikot ang mundo sa kanya, at muntik na siyang mahulog.

“Nanay!” Lumuhod si Layla sa harapan ni Avery at niyakap ang mga binti nito.

Lumapit din si Hayden sa tabi niya, at ang maliit niyang kamay ay kumapit sa laylayan ng damit niya.

Napatingin si Avery sa dalawang bata habang napuno ng pagtataka ang mapupula nitong mga mata.

“Bakit nandito kayong dalawa?” Napawi ang pagod ni Avery. “Sino ang nagsabi sayong nandito ako? Nasaan ang lola mo?”