Back
/ 25
Chapter 18

CHAPTER-17

Please Don't See Me [Mm Transl. || Completed]

UNICODE

အခန်း (၁၇)

မိုးကြိုးပစ်၍ ကမ္ဘာမြေမီးလောင်ချေပြီ

ထို့နောက်တွင်တော့ ရှန့်ရှင်းဟယ် သတင်းစာဌာနမှ အင်တာဗျူးမေးခံရလော၊ မခံရလောကို ရှုကျင်းသတိမထားမိတော့။

တစ်ခါပြန်ခွဲခွာခဲ့ရပြီးနောက် ကားထက်၌ ရှန့်ရှင်းဟယ် သူ့အား စိုက်ကြည့်ခဲ့သည့် အကြည့်နက်နက်များက ရှုကျင်း၏စိတ်ထဲ အစဥ်အမြဲလွှမ်းမိုးနေခဲ့သည်ပင်။ ထိုစဥ်က ရင်ခုန်နှုန်းများ မည်သို့မည်နှယ်မြန်ဆန်နေခဲ့ကြောင်းကိုလည်း မနေ့တစ်နေ့က ဖြစ်ခဲ့သလို စွဲစွဲထင်ထင်မှတ်မိနေပါသေး၏။ အမည်ဖော်မရနိုင်သည့် ဒွိဟဖြစ်စရာ ခံစားချက်များက သူတို့နှစ်ဦးအကြား တိတ်တဆိတ် ဖြစ်တည်လာခဲ့လေသည်။ ရှုကျင်းကိုယ်တိုင်ကလည်း အဖြေမရှာနိုင်ခဲ့ဘဲ တစ်စုံတစ်ရာကိုသာ ခပ်ရေးရေးမျှော်လင့်နေခဲ့မိ၏။

ဤသို့ဖြင့် ထိုအချိန်မှစ၍ သူ၏လိုအင်ဆန္ဒများက အရူးအမူး ထိုးထောင်ထွက်ပေါ်လာခဲ့လေသည်။

ရှန့်ရှင်းဟယ်အား တွေးမိစဥ်တိုင်း အတန်းဖော်များနှင့် ကစားကွင်း၌ ပြေးလွှားခြင်း၊ ရေကူးကန်၌ ရေကူးခြင်း၊ ခွေးကျောင်းခြင်း၊ စာလေ့လာခြင်း၊ အစမ်းစာမေးပွဲမေးခွန်းလွှာများကို တစ်ရွက်ပြီးတစ်ရွက်ဖြေကြည့်ခြင်းစသည်ဖြင့် အာရုံလွှဲကာ နံဘေး၌ ရှန့်ရှင်းဟယ်ရှိမနေသည့်နေ့ရက်များ၌ ပို၍ကောင်းမွန်သောလူတစ်ဦးဖြစ်လာစေရန် တတ်စွမ်းသမျှ ကြိုးပမ်းလေ၏။

ဆယ်ကျော်သက်အားအင်များကို အပြည့်အဝအသုံးချရင်း ရှုကျင်းသည်လည်း အထိအခိုက်မခံနိုင်သည့် သူဌေးသားဘဝမှသည် ကိုယ်စွမ်းဉာဏထက်သန်သည့်အရွယ်သို့  အလျင်အမြန် ရောက်ရှိလာခဲ့ချေပြီ။ အရပ်ရှည်ထွက်လာပြီး တောင့်တင်းသည့် ပခုံးသားများ၊ သန်မာသည့်ကျောရိုးများက နေရာတကျထွားကျိုင်းလာခဲ့၏။

ရှန့်ရှင်းဟယ်သည်လည်း ကောလိပ်မှ ပြန်လာချိန်သိပ်မရ။ ထို့ကြောင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မျှခြေညီရှင်သန်လျက် အားတင်းကာ နောက်ပြန်ဆုတ်မည်ကြံရွယ်တိုင်း ရှေ့တစ်လှမ်းတိုး၍ ကြိုးပမ်းခဲ့လေသည်။

ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲကို အောင်မြင်ခဲ့သည့်အချိန်မှစ၍ ရှုကျင်းလည်း တစ်ဖန်ပြန်လည်ဆန်းသစ်လာရသကဲ့သို့။

ရှုကျင်း ကောလိပ်ဝင်ခွင့်ပြုစာရရှိသည်နှင့် ရှုကျုံးယွမ်မှာ ဆွေမျိုးများ၊ မိတ်ဆွေများကို ဖိတ်ကြားကာ ညစာစားပွဲကျင်းပခဲ့လေ၏။

ထိုပွဲဖြစ်မြောက်ရန် ရှုကျုံးယွမ် ပိုက်ဆံအတော်ဖြုန်းခဲ့သည်ပင်။ မြို့၌ ဈေးအကြီးဆုံး၊ အကောင်းဆုံးဟိုတယ်ကို ငှားရမ်းကာ ည၌ ရောင်စုံမီးရှူးမီးပန်းများဖြင့် တခမ်းတနားကျင်းပလေ၏။ သူ၏သားဖြစ်သူ မည်မျှအလားအလာကောင်းကြောင်း၊ မည်မျှကြိုးစားခဲ့ရကြောင်းကို လူတိုင်းအား အသိပေးချင်ခဲ့သည်။

ဧည့်သည်များ စုဝေးရောက်ရှိသည်နှင့် ရှုကျုံးယွမ်မှာ တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက် သောက်တော့၏။ ရောက်လာသမျှ ဧည့်သည်များကလည်း ရှုကျုံးယွမ်ဟာ သားဖြစ်သူအား အသွန်အသင်ကောင်းမွန်ခဲ့ကြောင်း ချီးမွမ်းကြလေသည်။

ဦးစွာပထမ ငွေကြေးမတတ်နိုင်သည့်မိဘမဲ့ကျောင်းသားအား စည်းကမ်းတကျနေထိုင်တတ်အောင် ဆုံးမသွန်သင်ပေးကာ အကောင်းဆုံးတက္ကသိုလ်များထဲမှတစ်ခုကို တက်ရောက်နိုင်သည်အထိ တာဝန်ယူထောက်ပံ့ပေးကြောင်း၊ သားအရင်းကိုလည်း နောက်ကျမကျန်ခဲ့ရလေအောင် လမ်းပြပေးကာ နာမည်ကြီးတက္ကသိုလ်တစ်ခု၌ ဝင်ခွင့်ရသည်အထိ တာဝန်ကျပေးခဲ့ကြောင်းစသည်ဖြင့် အမွှမ်းတင်ကြ၏။ ရှုကျုံးယွမ်၏စီးပွားရေးလုပ်ငန်းမှာလည်း တက်လမ်းသာရှိနေပြီး သားအရင်းရော၊ မွေးစားသားကပါ ရှုကျုံးယွမ်၏ဂုဏ်ကို မြှင့်တင်ပေးလျက်ရှိကြောင်း ပြောဆိုကြသည်။ *ကျားအဖေကြီး၌ ခွေးသားပေါက်လေးများမရှိဟူသော စကားပုံက ရှုကျုံးယွမ်အား ထင်ဟပ်ပေးနေသယောင်။

[T/N- ကျားကနေ ခွေးမွေးမှာမဟုတ်ပါဘူး။ အဲ့လိုပဲ.. တာဝန်ကျေပွန်တဲ့ဖခင်ကောင်းတစ်ယောက် ပျိုးထောင်ပေးတဲ့ကလေးကလည်း အများသူငါလို သာမန်ပဲဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ ဆိုလိုတာပါ။ ]

ထိုနေ့က ရှန့်ရှင်းဟယ် ပွဲသို့ အနည်းငယ်နောက်ကျမှ ရောက်လာခဲ့လေသည်။

ပွဲ၏အမည်ခံဇာတ်လိုက်ကလေး ရှုကျင်းသည်လည်း ထိုင်ခုံ၌သာ ထိုင်နေပြီး ဧကန်ဇာတ်လိုက်ဖြစ်သူ ဖခင်အနောက်မှ​ ရေလိုက်ငါးလိုက်နေနေရ၏။

ရှုကျင်း ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်သော် ဟောခန်းတံခါးဝမှ လျှောက်လှမ်းလာသည့်ရှန့်ရှင်းဟယ်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ရှုကျင်း သူ့ကိုယ်သူ ပထမဆုံးတွေးမိသည့်အရာမှာကား ယခုအဝတ်အစားများဖြင့် ကြည့်ကောင်းနေ၍လောဟူ၍။

ရှုကျင်းက ဝတ်စုံပြည့်အား ပထမဆုံးဝတ်ဖူးခြင်းဖြစ်၏။ ထိုဝတ်စုံက သူ၏ခါးသွယ်သွယ်နှင့် ခြေတံရှည်များအား ပိုပေါ်လွင်စေရာ ဖခင်ဖြစ်သူနံဘေး၌ရပ်နေသည့် အားမာန်အပြည့်နှင့်လူငယ်လေးဟာ စိတ်အားထက်သန်နေဟန်။

ပွဲလာဧည့်သည်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော ဟောခန်းထဲ၌ ရှုကျင်းဟာ သူ့ဆီတည့်တည့်လှမ်းလာနေသည့် ရှန့်ရှင်းဟယ်ကိုသာ ကွက်မြင်နေမိလေသည်။ ရှန့်ရှင်းဟယ်က ရှုကျုံးယွမ်အား ရိုကျိုးစွာဖြင့် 'ဦးလေး'ဟု နှုတ်ဆက်ကာ ရှုကျင်း၏နားအနား ကပ်ပြောလိုက်၏။

"အရပ်ရှည်လာတာပဲ"

ရှုကျင်းက အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ဟန်ဖြင့် ပြန်ပြောလေသည်။

"ဟားဟား.. အစ်ကို နောက်တစ်ခါ ပြန်လာတဲ့အချိန်ဆိုရင် ကျွန်တော် အစ်ကို့အရပ်ကို မှီသွားလောက်ပြီ"

ရှန့်ရှင်းဟယ်က မတ်မတ်ရပ်ကာ မျက်လုံးကို အောက်စိုက်ချ၍ ပြန်ပက်လိုက်၏။

"အဝေးကြီးလိုပါသေးတယ်"

ရှုကျင်းမှာတော့ နားရွက်ဖျားများ နီရဲတွတ်နေလျက် တည့်တည့်ရပ်လိုက်ပြန်သည်။

"ကျွန်တော်က ၁၈နှစ်မပြည့်သေးဘူးလေ.. အများကြီးထပ်ရှည်နိုင်သေးတယ်!"

"အင်း သိပ်မကြာခင်ပေါ့"

ရှန့်ရှင်းဟယ်က သက်သက်အလျှော့ပေးကာ ပြောလိုက်ခြင်းပင်။ ရှုကျင်းက ရှန့်ရှင်းဟယ်ထက် အမြဲ ခေါင်းတစ်လုံးစာပိုပုနေခဲ့သည်။

နှစ်နှစ်မျှကွာသည့် ထိုနှစ်ဦး၌ တစ်ဦးက အရပ်ရှည်နှင့်ပြီးသားဖြစ်သလို ကျန်တစ်ဦးက ထပ်ရှည်ရန်အလားအလာရှိနေသေး၏။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ထိုသို့အရပ်ချင်းယှဥ်ကာ သူတစ်ခွန်းကိုယ်တစ်ခွန်း စကားနိုင်လုရသည့်အဖြစ်က ရှုကျင်း၏နှလုံးသားအား တလှပ်လှပ်ဖြစ်စေသည်။ အပြန်အလှန်နားလည်မှုဖြင့် ဖွင့်ဟပြောရန် မလိုသော ခံစားချက်မျိုးက သူတို့နှစ်ဦး​၏အနီးပတ်ဝန်းကျင်၌ ပျံ့နှံ့နေခဲ့သလို။

ရှန့်ရှင်းဟယ် ရောက်လာသည့်နောက် ရှုကျင်းက ထိုညစာစားပွဲအား ပျင်းစရာကောင်းသည်ဟု မထင်တော့ချေ။ ပွဲအပြီးထိ ဧည့်သည်များကို လိုက်နှုတ်ဆက်ရင်း ခေါင်းပူလာချိန်တိုင်း အနောက်လှည့်၍ ရှန့်ရှင်းဟယ်အား ကြည့်လိုက်သည်နှင့် ပင်ပန်းသမျှက လျော့ပါးသွားသလို။

"သားတို့နှစ်ယောက်လုံးက အဖေ့အတွက် ကြိုးစားပေးခဲ့တာပဲ!"

အရက်မူးနေပြီဖြစ်သည့် ရှုကျုံးယွမ်က အများရှေ့၌ ချီးကျူးနေတော့သည်။

"နောင်ကျရင်လည်း ဒီလိုပဲ အကောင်းဆုံးအတော်ဆုံး ဆက်ဖြစ်နေရမယ်နော်! ငါ ရှုကျုံးယွမ်က အာဏာတွေ ပါဝါတွေ ဘာမှမလိုချင်ဘူး.. သားတို့ကြောင့်ပဲ ဂုဏ်ယူချင်တယ်"

ရှုကျုံးယွမ်၏မျက်လုံးများက ထပ်မံနီရဲလာပြီးနောက် ရှုကျင်း၏ပခုံးထက်သို့ လက်မောင်းတင်ကာ ထပ်ပြောပြန်၏။

"သား... မင်းက အဖေ့ရဲ့ဂုဏ်ယူစရာလေးပဲ"

ပွဲပြီးသွားသော် ရှုကျင်း၏အမေက ဖုန်းဆက်ကာ ဂုဏ်ပြုစကားပြောပေးပြီး အနီရောင်စာအိတ်တစ်စောင်(အန်ပေါင်း) ပို့ပေးလိုက်လေသည်။

ထိုနေ့၌ ရှုကျင်း အင်မတန် ပျော်ရွှင်ခဲ့ရသည်ပင်။

ရှန့်ရှင်းဟယ်သည်လည်း အိမ်၌ တစ်ညအိပ်၏။ ရှုကျင်းနှင့်အတူ ဂိမ်းကစားရင်း အဖော်ပြုပေးပြီးနောက် ခွေးကလေး ပတ်ဖ်ဆီ လျှောက်သွားလေသည်။ ရှန့်ရှင်းဟယ်ဟာ ယခင်ကနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သော်လည်း အနည်းငယ်တော့ ခြားနားနေသလို။

ရှုကျင်းက ရှန့်ရှင်းဟယ်၏ညာဘက်၌ ရပ်ကာ တည့်တည့်မကြည့်ရဲတော့ချေ။

အကြောင်းမှာ ရှန့်ရှင်းဟယ်၏ငေးမောအကြည့်များက သူ့ထံ၌သာ ကျရောက်နေခဲ့သောကြောင့်။ ရှုကျင်းခမျာ ပြောနေသည့်စကားများကပင် အထစ်ထစ်အငေ့ါငေ့ါဖြစ်လာရကာ ကျော့ကွင်း၌အဖမ်းခံထားရသည့် ယုန်သူငယ်လေးပမာ ရင်တဒိတ်ဒိတ်နှင့် ဖြစ်နေရလေသည်။

သို့သော် ရှန့်ရှင်းဟယ်က ပုံမှန်အတိုင်းသာ ပြောဆိုဆက်ဆံနေသောကြောင့် ရှုကျင်း​၏မရှိမဲ့ရှိမဲ့ယုံကြည်မှုလေးကပင် လျော့ပါးသွားရချေ၏။ မည်သည့်အကြောင်းအရာကိုမျှ မမေးရဲသလို ဘာဆိုဘာမျှလည်း မပြောရဲတော့ချေ။

နွေရာသီပိတ်ရက်၌ ရှန့်ရှင်းဟယ်က ရှုကျင်းရှိရာ ယွဲ့ချန်သို့ မပြန်ခဲ့ချေ။ ကောလိပ်တက်နေသည့် မြို့၌သာ ဆက်နေနေ၏။ အတန်းဖော်များနှင့် ပရောဂျက်တချို့လုပ်ကာ ကုမ္ပဏီအသေးစားလေးတစ်ခု ထောင်ရန် စီစဥ်နေကြောင်း ရှုကျင်းအား ဖုန်းဆက်ပြောပြသည်။ တစ်ဖက်တွင်တော့ ရှုကျင်းက အိမ်၌သာနေကာ လိင်တူအချစ်အကြောင်းပုံဖော်ရိုက်ကူးထားသည့် ရုပ်ရှင်များကိုသာ တစ်နေကုန်ကြည့်နေ၏။

တချို့ရုပ်ရှင်များက ရှုကျင်းအား စိတ်သက်သာရာရစေပြီး တချို့ကမူ သူ့အား စိုးရိမ်ပူပန်လာစေသည်။

ရုပ်ရှင်၏ပြည့်စုံလှပသောဇာတ်ကြောင်းက သူ့အား အမြင်သစ်တစ်မျိုး ပေးစွမ်းစေခဲ့သည်။ လူတစ်ဦးကို သဘောကျခြင်း၌ ယောက်ျား၊ မိန်းမခွဲခြားထားခြင်းမရှိဟူ၍။ ကိုယ်နှင့်လိင်တူသည့်လူတစ်ဦးအား ချစ်မြတ်နိုးမိခြင်းမှာ မမှားယွင်းချေ။ သို့သော်လည်း အဆုံးထိတူနှစ်ကိုယ်လက်တွဲကာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေထိုင်သွားဖို့ရာက ခဲယဉ်းခ

လှချေသည်။

အကယ်၍ နားလည်မှုလွဲခြင်းများ၊ လွဲမှားသောမျှော်လင့်ချက်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေပါက ခံစားချက်များကို မဖော်ပြဘဲ ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းကသာ အကောင်းဆုံးဖြစ်ပေလိမ့်မည်။

ရှန့်ရှင်းဟယ်၏အသက်နှစ်ဆယ်မြောက်မွေးနေ့၌ ရှုကျင်းက ရှန့်ရှင်းဟယ်အား သွားတွေ့ရန် လက်မှတ်တစ်စောင်ဝယ်ယူခဲ့လေသည်။

ထိုည၌ ရှုကျင်းက ရှန့်ရှင်းဟယ်၏အတန်းဖော်များ၊ အခန်းဖော်များ၊ ကုမ္ပဏီအတူတူထောင်ခဲ့ကြသည့် သူငယ်ချင်းများနှင့် တွေ့ဆုံဖြစ်ခဲ့၏။ ဉာဏ်ပညာထက်မြက်လွန်းသည့် ရှန့်ရှင်းဟယ်က အတန်းကျော်ကာ ကောလိပ်သို့ စောလျင်စွာ ဝင်ခွင့်ရခဲ့ခြင်းကြောင့် အတန်းထဲ၌ အငယ်ဆုံးဖြစ်နေလေသည်။ ယခုတော့ ရှန့်ရှင်းဟယ်ထက် အသက်ပိုငယ်သည့် ရှုကျင်း ရောက်ရှိနေလေပြီ။ အခြားလူများက သူတို့ကိုယ်သူတို့ အိုနေကြပြီဖြစ်ကြောင်းပြောဆိုရင်း စနောက်ကြ၏။

"ဒါမင်းရဲ့ညီအရင်းလား?"

"အသက်ဘယ်လောက်လဲ?"

"တော်တော်ချောတာပဲ.. ကောင်မလေးရှိနေပြီလား?"

"ဘယ်ကောလိပ်ကို တက်နေတာလဲ?"

ထိုအစ်ကို၊ အစ်မများ စကားအတော်များလွန်းကြသောကြောင့် ရှုကျင်းခမျာ လိုက်မမှီတော့။ ကံကောင်းစွာဖြင့်ပင် ရှန့်ရှင်းဟယ် ရောက်ချလာလေသည်။ ရှုကျင်းအား လက်မှဆွဲကိုင်ကာ သူ့နံဘေး၌ ထိုင်စေ၏။

လက်ဖဝါးချင်း ပူးကပ်နေကြသည်မှာ ကြားလေပင် မသွေးနိုင်တော့အံ့ထင့်။

ရှန့်ရှင်းဟယ်က နှုတ်ခမ်းစွန်း၌ အပြုံးဆင်မြန်းလျက် ရှုကျင်းအား တစ်ဖျတ်ကြည့်ကာ သူ့သူငယ်ချင်းများနှင့် စကားဆက်ပြောနေ၏။

ရှုကျင်းက အပြစ်အနာအဆာကင်းမဲ့လှသော ရှန့်ရှင်းဟယ်၏မျက်နှာအား ကြည့်ရင်း မီးခိုးမှိုင်းရောင်မျက်လုံးအား မြင်လိုက်ရသော် အသည်းစိုင်အား ဆူးနှင့်ထိုးစိုက်ဘိသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။

တစ်စုံတစ်ဦးက ရှန့်ရှင်းဟယ်အား အုပ်စုထဲတွင် ရှိမနေသောမိန်းကလေးတစ်ဦးနှင့် ပေးစားရင်း စနောက်ပြောဆိုနေ၏။

ရှုကျင်းလည်း အားစိုက်နားထောင်ရင်း စားပွဲထက်ရှိ ဟင်းပွဲများကိုသာ ခေါင်းငုံ့ရင်း စားလျက်ရှိသည်။

ထို့နောက် ရှန့်ရှင်းဟယ်၏စကားသံအား ကြားလိုက်ရ၏။

"မဖြစ်နိုင်တာကွာ.. ငါ့မျက်လုံးနဲ့"

ထိုသူငယ်ချင်းက ဆက်ပြောသည်။

"မင်းက အရာရာပြည့်စုံပြီးသားလေ.. ဘယ်သူက မျက်လုံးတွေကို ဂရုစိုက်မှာလဲ.. ဆင်ခြေမပေးစမ်းနဲ့"

ရှန့်ရှင်းဟယ်၏လေသံအနေအထားက အပြောင်းအလဲသိပ်မရှိချေ။ ထို့နောက် အေးဆေးသက်သာစွာ စကားဆိုလိုက်၏။

"သူ့မိဘတွေက ရမလား.. တွဲပြီးမှ လမ်းခွဲရတာထက်စာရင် သူတို့အချိန်တွေကို မဖြုန်းတာပဲကောင်းပါတယ်"

ရှန့်ရှင်းဟယ်က အထက်တန်းကျောင်းတက်စဥ်ကလည်း မိန်းကလေးအတန်းဖော်များနှင့် ပတ်သက်လာလျှင် ထိုဆင်ခြေကိုသာ လက်ကိုင်စွဲထားခဲ့သည်။

စင်စစ်တွင် ရှန့်ရှင်းဟယ် ထိုသို့တွေးနေခြင်းမျိုးမဟုတ်ကြောင်း ရှုကျင်းတစ်ဦးတည်းသာ သိလေ၏။ ရှန့်ရှင်းဟယ်တွေးထားသည်က ထိုသို့အချစ်နွံထဲနစ်ရခြင်းဟာ စာကျက်ချိန်ထိခိုက်ကာ အားအင်လည်း ကုန်ခမ်းစေသည်ဟူ၍။ သို့သော် တစ်ဖက်ရှိ မိန်းကလေးများက အားမလိုအားမရဖြစ်လာကာ ပို၍ပင် ရဲတင်းလာကြသေးသည်။ ထို့ကြောင့် ဤသို့ဆင်ခြင်ပေးလိုက်မှသာလျှင် အကုန်အသံတိတ်သွားကြလေ၏။

သို့ပေတည့် ထိုအချိန်တွင် ရှန့်ရှင်းဟယ်၏ဆင်ခြင်ကို နောက်တစ်ဖန် ထပ်ကြားလိုက်ရသည့်အခါ ရင်ဘတ်ထဲ အောင့်လာရသည်။

ညဥ့်နက်လာသည့်အခါ ရှန့်ရှင်းဟယ်၏အခန်းဖော်တစ်ဦးက အိမ်ပြန်အိပ်ပေးကာ ရှုကျင်းအား သူတို့အဆောင်၌ တစ်ညအိပ်စေ၏။

ရှန့်ရှင်းဟယ်က ပြောလေသည်။

"သူ ဒီမှာဆို အိပ်ပျော်မှာမဟုတ်ဘူး.. အပြင်ခေါ်ထုတ်သွားလိုက်မယ်"

အခန်းဖော်က ရယ်မောကာ ဆိုလာ၏။

"ကြည့်ပါဦး.. ကာကွယ်ပေးနေလိုက်တာ.. မင်းညီက ကျောင်းကအဆောင်မှာ မအိပ်ဖူးလို့လား?"

အဆုံးတွင်တော့ ရှန့်ရှင်းဟယ်က ရှုကျင်းအား ခေါ်ထုတ်လာကာ ဟိုတယ်၌အခန်းတစ်ခန်း ငှားပေးလိုက်လေသည်။

ရှုကျင်းက အဆောင်၌ လုံးဝမအိပ်တတ်ချေ။ အလိုလိုက်ခံထားရကာ အသန့်ကြိုက်သော လူငယ်တစ်ဦးဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ ရှုကျုံးယွမ်က ကောလိပ်တက်သည့် ပထမဆုံးနေ့ကတည်းက ပြင်ပ၌ တိုက်ခန်းတစ်ခန်းငှားပေးထား၏။ ထိုသို့အုပ်စုဖွဲ့နေရသည့်ဘဝအား တစ်ခါမျှ မကြုံဖူးသည့်အပြင် သူစိမ်းများနှင့်ပြည့်နှက်နေသည့် အဆောင်ခန်း၌ အိပ်ပျော်မည်မဟုတ်ချေ။

လမ်းလျှောက်နေရင်း ရှုကျင်းက အမေးပြုလိုက်၏။

"အစ်ကို.. မိန်းကလေးတွေက အစ်ကို့မျက်လုံးကို အရေးစိုက်တယ်ထင်တာလား?"

"ဘာလို့အဲ့လိုမေးတာလဲ?"

ရှုကျင်းက မျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်ဖြင့် ပြန်ဖြေသည်။

"ဒီအတိုင်း မေးချင်လို့ပါ.. အစ်ကိုက ဒီအတိုင်း ဆင်ခြင်သက်သက်ပေးနေတာလား.. တကယ်ပဲ အဲ့လိုတွေးနေတာလားဆိုတာ သိချင်လို့"

ရှန့်ရှင်းဟယ်က ရှုကျင်းအား ကြည့်လိုက်၏။

"ဒီအတိုင်း စကားအဖြစ်ပြောတာနဲ့ စိတ်ထဲတကယ်ခံစားနေရတာနဲ့ ကွာလို့လား?"

"အာ.. ကွာတယ်လေ"

ရှုကျင်းက ခေတ္တမျှ တွေးတောရင်း ဆက်ပြောသည်။

"နောက်တစ်ခါ လက်လွှတ်စပယ်မပြောပါနဲ့.. ကျွန်တော်လည်း အဲ့တာတွေ ကြားနေရတာမကြိုက်ပါဘူး.. တကယ်ဆို အပြင်ပန်းက အရမ်းမှမကြီးဘဲ.. အစ်ကို့သူငယ်ချင်းပြောသလိုပဲ အစ်ကိုက အရာရာပြည့်စုံနေပြီးသားကို ဘယ်သူက အဲ့ဒါကို ဂရုစိုက်နေဦးမှာလဲ?"

ရှန့်ရှင်းဟယ်က ရှုကျင်း၏စကားများကို စိတ်ထဲမထားသကဲ့သို့ သာမန်ကာလျှံကာ တုံ့ပြန်လေ၏။

ရှုကျင်းက အားမလိုအားမရဖြစ်ဟန်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။

"အစ်ကို နားရောထောင်နေရဲ့လား?"

"နားထောင်နေတယ်လေ"

ရှုကျင်းက အမှန်တကယ် စိတ်ဆိုးသွားလေပြီ။

*ဧကရာဇ်မင်းက အလျင်မလိုသော်ငြား မိန်းမစိုးက ဆန္ဒစောနေရသည်။ ရှန့်ရှင်းဟယ်၌ ရှုကျင်းအား ဒေါသထွက်ရန်လုပ်ဖို့ရာ နည်းအဖြာဖြာရှိနေတတ်၏။

[T/N- ကာယကံရှင်က တည်ငြိမ်နေပေမဲ့ ဘေးက ထိုင်ကြည့်နေရတဲ့လူက စိတ်သောကရောက်တယ်လို့ဆိုလိုခြင်းပါ။ ]

ဟိုတယ်သို့ရောက်သော် ရှန့်ရှင်းဟယ်က အခန်းတံခါးအား ကတ်ဖြင့် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။

ရှန့်ရှင်းဟယ်က ရုတ်တရက် မေးလာ၏။

"မင်းရော စိတ်ထဲထားမှာလား?"

အခန်းထဲရောက်သော် ကတ်အား ကတ်ထည့်သည့်နေရာသို့ မထိုးသွင်းရသေးသောကြောင့် တစ်ခန်းလုံးမည်းမှောင်နေကာ တံခါးနားရှိ မီးရောင်မှိန်မှိန်လေးသာ ထွန်းလင်းနေလေသည်။

ရှုကျင်းက နားကြားလွဲသွားလေသလောဟုပင် တွေးထင်မိ၏။

"ဟင်?"

ခေါင်းမော့ကြည့်ရာ ရှန့်ရှင်းဟယ်က သူ့အား ငေးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။ မသိစိတ်ဖြင့် အနောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်လေ၏။ အလင်းရောင်က​ ရှန့်ရှင်းဟယ်၏မျက်နှာတစ်ခြမ်းကိုသာ ထွန်းလင်းပေးနေရာ မျက်လုံးနက်နက်ဟာ ကြယ်တာရာအလား တောက်ပနေသည်။

ရှန့်ရှင်းဟယ်က တစ်ခါပြန် ထပ်မေးလေ၏။

"အစ်ကို့မျက်လုံးက တခြားသာမန်လူတွေလို အသုံးမဝင်ဘူး.. ကိုယ်လုပ်ချင်တာ ကိုယ်မြင်ချင်တာကို မမြင်နိုင်တဲ့အခါမျိုးလည်းရှိတယ်.. ကိုယ်မြင်နေရတဲ့ကမ္ဘာကလည်း မင်းမြင်နေတာရဲ့တစ်ဝက်ပဲရှိတယ်.. မင်းဆိုရင်ရော အဲ့ဒီအားနည်းချက်ကို လိုက်ကြည့်မှာလား?"

ရှုကျင်း၌ ယခင်က ခံစားခဲ့ဖူးသည့် မရေရာမပြတ်သားခြင်းမျိုးက ထပ်မံ ထွက်ပေါ်လာလေသည်။

မီးရောင်စိုးစဥ်းမျှမရှိသော ပိန်းပိတ်အောင် မည်းမှောင်နေသည့် လမ်းမထက်၌ ရောက်ရှိနေသကဲ့သို့။ သို့တည်းမဟုတ် လင်ကျန်းသို့ပြန်လာခဲ့စဥ်က ကား၏အနောက်ခုံ၌ ထိုင်နေရသကဲ့သို့။

တစ်ခါပြန်လည်၍ ရှုကျင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိသွားရသည်။ ရှန့်ရှင်းဟယ်၏စက်ကွင်းဟာ ယခင်က ပျောက်ဆုံးနေခဲ့သောခံစားချက်များအား ပြန်လည်ဆွဲယူဖော်ထုတ်နိုင်ကြောင်း။ ထိုအရာကပင် ရှုကျင်းအား တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ချည်နှောင်ထားခြင်း ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ အဆုံးတွင်တော့ *မိုးကြိုးပစ်၍ ကမ္ဘာမြေမီးလောင်ချေပြီ။

[T/N- လူနှစ်ယောက် အပြန်အလှန်သစ္စာစောင့်ထိန်းပြီး ချစ်ခဲ့ကြတဲ့အချစ်က ဒက်ခနဲ အရှိန်တက်လာခဲ့တယ်လို့ ဆိုလိုခြင်းပါ။ ]

ရှုကျင်းက အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဆိုလေ၏။

"ကျွန်-ကျွန်တော်က ဘာလို့စိတ်ထဲထားရမှာလဲ ဟမ်? အစ်ကို့ကို တကယ့်အစ်ကိုတစ်ယောက်လို သဘောထားပြီး ကျွန်တော်ကောင်းပေးနေတာပဲ"

"အစ်ကို့အပေါ် ကောင်းပေးဖို့မလိုဘူး"

တံခါးအနီးရှိ မီးအလင်းရောင်လည်း ရုတ်တရက် မှိန်လျော့သွားခဲ့ပြီ။

အမှောင်ထုထဲဝယ် ရှန့်ရှင်းဟယ်၏အသံ တစ်ဖန်ထွက်ပေါ်လာ၏။

"ရှုကျင်း... အစ်ကိုလိုချင်တာက ဒီလိုညီအစ်ကိုပုံစံမျိုးနဲ့ ကောင်းပေးဖို့ မဟုတ်ဘူး"

ဗုန်း----

ရှုကျင်းမှာ နားစည်ကြီးကွဲထွက်သွားမတတ်။

တစ်ကိုယ်လုံး ကတုန်ကယင်ဖြစ်လာရသည်။ အချိန်မည်မျှကြာသွားသည်မသိ။ 'တင်'ခနဲအသံကြားကာ တစ်ခန်းလုံး မီးအပြည့်လင်းလာမှသာ သတိပြန်လည်လာ၏။

ဤသည်က ရှန့်ရှင်းဟယ် သမာဓိပျောက်ဆုံးသွားသည့် ပထမဆုံးအကြိမ်ပင်။ ထို့အပြင် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ယခုအရွယ်၌ရှိသည့်ရှိထိုက်သည့် ပူပန်သောကများကို ထုတ်ဖော်ပြောဆိုလာခြင်းဖြစ်၏။ ရှန့်ရှင်းဟယ် ထိုအရာကို ပိရိစွာဖုံးကွယ်ထားသော်ငြား သူ့အား ပြန်သဘောကျနေကြောင်းကို ရှုကျင်းရိပ်မိနေခဲ့သည်။ ထို့နောက် အကြောင်းတစ်ခုအား ရိပ်ခနဲ နားလည်သဘောပေါက်သွားတော့၏ : သေချာပါသည်။ ရှန့်ရှင်းဟယ်ကလည်း သူ့အား အမှန်တကယ် ချစ်မိနေပါပြီ။

ရှန့်ရှင်းဟယ်ဟာ အပြင်ပန်းချို့ယွင်းအားနည်းချက်ကြောင့် ထိုအကြောင်းအား ကျကျနနလျှို့ဝှက်ထားခဲ့၏။ ရှုကျင်းထက်ပင် ပို၍တွေးတောကာ ပို၍စိတ်ပင်ပန်းခဲ့ရလေသည်။

တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး စနောက်ကျီစယ်ရင်း၊ တစ်ဦးကတစ်ဦးအတွက် မရှိမဖြစ် လိုအပ်ရင်း တစ်ချိန်တည်းမှာပင် စိတ်ယိုင်နဲ့လာခဲ့၏။

နှစ်ဦးအကြားရှိ စိုးရိမ်ပူပန်မှုများ၊ အောင့်အည်းသည်းခံလာရသည့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ နာကျင်မှုများက မြင့်တက်လျက်ရှိပြီး မည်သည့်အချိန်၌ ကန့်သတ်စည်းသို့ ရောက်ရှိသွားကြောင်း မသိရှိလိုက်ကြ။

သူတို့မှာ စိတ်ခံစားချက်များကို သိုဝှက်ထားနိုင်ခြင်းငှာ မစွမ်းသာတော့။ ရှန့်ရှင်းဟယ်ကိုယ်တိုင်ကပင် မတတ်သာသည့်အဆုံး မရေမရာဖြင့် ဖွင့်ပြောရသည်အထိ။

ထိုချုပ်တည်းမှုများ ပြေလျော့သွားမည့်အချိန်ကို နှစ်ဦးစလုံး အချိန်ကြာမြင့်စွာ မျှော်လင့်တောင့်တနေခဲ့ရသည်။

ရှုကျင်း မည်သို့ပြန်လည်တုံ့ပြန်မည်ကိုပင် မစောင့်ဆိုင်းတော့ဘဲ ရှန့်ရှင်းဟယ်က အခန်းအတွင်းဝင်ရန် ပြင်လိုက်၏။

ရှုကျင်းက နာမည်တစ်ချက်ခေါ်လိုက်ကာ ရှန့်ရှင်းဟယ်၏အင်္ကျီလက်အနားကို ဆွဲလိုက်သည်။

ဟိုတယ်ခန်းအဝင်ဝ၌ ဖြစ်၏။

တစ်ဦးနံဘေးတစ်ဦးရပ်နေကြသည်။

ရှုကျင်း၏မျက်နှာက ခရမ်းချဥ်သီးတစ်လုံးပမာ နီရဲတွတ်နေ၏။

"ဘာကို ဆိုလိုတာလဲဟင်? အစ်ကို ကျွန်တော့်ကို ကြိတ်သဘောကျနေတာလား? ပြောလေ!"

တစ်မိနစ်ခန့်ကြာပြီးနောက်

ရှုကျင်းက အဓိပ္ပာယ်မရှိသည့်စကားများကို စတင်ရေရွတ်လာတော့သည်။

"အစ်ကို ကျွန်တော့်ကို ကစားနေတာလား? ဒါနောက်စရာမဟုတ်ဘူးနော်.. အဲ့လိုဟာသမျိုးတွေ နောက်တစ်ခါထပ်မပြောပါနဲ့ ကျွန်တော်က အစ်ကို့ကိုဆို လွယ်လွယ်ခွင့်လွှတ်ပေးပြီး အနိုင်မယူဘူးဆိုတိုင်း---"

"ကြိတ်သဘောကျတာမျိုး မရှိဘူး"

ရှန့်ရှင်းဟယ်က ရှုကျင်း၏စကားကို ကြားဖြတ်ပြောလိုက်သည်။

"ကိုယ် မင်းကို ဒီအတိုင်း... သဘောကျတာ ရှုကျင်း"

★彡★彡★彡★彡★彡★彡★彡

ZAWGYI

အခန္း (၁၇)

မိုးႀကိဳးပစ္၍ ကမၻာေျမမီးေလာင္ေခ်ၿပီ

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ရွန့္ရွင္းဟယ္ သတင္းစာဌာနမွ အင္တာဗ်ဴးေမးခံရေလာ၊ မခံရေလာကို ရွုက်င္းသတိမထားမိေတာ့။

တစ္ခါျပန္ခြဲခြာခဲ့ရၿပီးေနာက္ ကားထက္၌ ရွန့္ရွင္းဟယ္ သူ႔အား စိုက္ၾကည့္ခဲ့သည့္ အၾကည့္နက္နက္မ်ားက ရွုက်င္း၏စိတ္ထဲ အစဥ္အျမဲလႊမ္းမိုးေနခဲ့သည္ပင္။ ထိုစဥ္က ရင္ခုန္ႏွုန္းမ်ား မည္သို႔မည္ႏွယ္ျမန္ဆန္ေနခဲ့ေၾကာင္းကိုလည္း မေန႔တစ္ေန႔က ျဖစ္ခဲ့သလို စြဲစြဲထင္ထင္မွတ္မိေနပါေသး၏။ အမည္ေဖာ္မရနိုင္သည့္ ဒြိဟျဖစ္စရာ ခံစားခ်က္မ်ားက သူတို႔ႏွစ္ဦးအၾကား တိတ္တဆိတ္ ျဖစ္တည္လာခဲ့ေလသည္။ ရွုက်င္းကိုယ္တိုင္ကလည္း အေျဖမရွာနိုင္ခဲ့ဘဲ တစ္စုံတစ္ရာကိုသာ ခပ္ေရးေရးေမၽွာ္လင့္ေနခဲ့မိ၏။

ဤသို႔ျဖင့္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူ၏လိုအင္ဆႏၵမ်ားက အ႐ူးအမူး ထိုးေထာင္ထြက္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။

ရွန့္ရွင္းဟယ္အား ေတြးမိစဥ္တိုင္း အတန္းေဖာ္မ်ားႏွင့္ ကစားကြင္း၌ ေျပးလႊားျခင္း၊ ေရကူးကန္၌ ေရကူးျခင္း၊ ေခြးေက်ာင္းျခင္း၊ စာေလ့လာျခင္း၊ အစမ္းစာေမးပြဲေမးခြန္းလႊာမ်ားကို တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ေျဖၾကည့္ျခင္းစသည္ျဖင့္ အာ႐ုံလႊဲကာ နံေဘး၌ ရွန့္ရွင္းဟယ္ရွိမေနသည့္ေန႔ရက္မ်ား၌ ပို၍ေကာင္းမြန္ေသာလူတစ္ဦးျဖစ္လာေစရန္ တတ္စြမ္းသမၽွ ႀကိဳးပမ္းေလ၏။

ဆယ္ေက်ာ္သက္အားအင္မ်ားကို အျပည့္အဝအသုံးခ်ရင္း ရွုက်င္းသည္လည္း အထိအခိုက္မခံနိုင္သည့္ သူေဌးသားဘဝမွသည္ ကိုယ္စြမ္းဉာဏထက္သန္သည့္အရြယ္သို႔  အလ်င္အျမန္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေခ်ၿပီ။ အရပ္ရွည္ထြက္လာၿပီး ေတာင့္တင္းသည့္ ပခုံးသားမ်ား၊ သန္မာသည့္ေက်ာရိုးမ်ားက ေနရာတက်ထြားက်ိဳင္းလာခဲ့၏။

ရွန့္ရွင္းဟယ္သည္လည္း ေကာလိပ္မွ ျပန္လာခ်ိန္သိပ္မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မၽွေျခညီရွင္သန္လ်က္ အားတင္းကာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္မည္ႀကံရြယ္တိုင္း ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုး၍ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေလသည္။

ေကာလိပ္ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ရွုက်င္းလည္း တစ္ဖန္ျပန္လည္ဆန္းသစ္လာရသကဲ့သို႔။

ရွုက်င္း ေကာလိပ္ဝင္ခြင့္ျပဳစာရရွိသည္ႏွင့္ ရွုက်ဳံးယြမ္မွာ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ားကို ဖိတ္ၾကားကာ ညစာစားပြဲက်င္းပခဲ့ေလ၏။

ထိုပြဲျဖစ္ေျမာက္ရန္ ရွုက်ဳံးယြမ္ ပိုက္ဆံအေတာ္ျဖဳန္းခဲ့သည္ပင္။ ၿမိဳ႕၌ ေဈးအႀကီးဆုံး၊ အေကာင္းဆုံးဟိုတယ္ကို ငွားရမ္းကာ ည၌ ေရာင္စုံမီးရွူးမီးပန္းမ်ားျဖင့္ တခမ္းတနားက်င္းပေလ၏။ သူ၏သားျဖစ္သူ မည္မၽွအလားအလာေကာင္းေၾကာင္း၊ မည္မၽွႀကိဳးစားခဲ့ရေၾကာင္းကို လူတိုင္းအား အသိေပးခ်င္ခဲ့သည္။

ဧည့္သည္မ်ား စုေဝးေရာက္ရွိသည္ႏွင့္ ရွုက်ဳံးယြမ္မွာ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ေသာက္ေတာ့၏။ ေရာက္လာသမၽွ ဧည့္သည္မ်ားကလည္း ရွုက်ဳံးယြမ္ဟာ သားျဖစ္သူအား အသြန္အသင္ေကာင္းမြန္ခဲ့ေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းၾကေလသည္။

ဦးစြာပထမ ေငြေၾကးမတတ္နိုင္သည့္မိဘမဲ့ေက်ာင္းသားအား စည္းကမ္းတက်ေနထိုင္တတ္ေအာင္ ဆုံးမသြန္သင္ေပးကာ အေကာင္းဆုံးတကၠသိုလ္မ်ားထဲမွတစ္ခုကို တက္ေရာက္နိုင္သည္အထိ တာဝန္ယူေထာက္ပံ့ေပးေၾကာင္း၊ သားအရင္းကိုလည္း ေနာက္က်မက်န္ခဲ့ရေလေအာင္ လမ္းျပေပးကာ နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္တစ္ခု၌ ဝင္ခြင့္ရသည္အထိ တာဝန္က်ေပးခဲ့ေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ အမႊမ္းတင္ၾက၏။ ရွုက်ဳံးယြမ္၏စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွာလည္း တက္လမ္းသာရွိေနၿပီး သားအရင္းေရာ၊ ေမြးစားသားကပါ ရွုက်ဳံးယြမ္၏ဂုဏ္ကို ျမႇင့္တင္ေပးလ်က္ရွိေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကသည္။ *က်ားအေဖႀကီး၌ ေခြးသားေပါက္ေလးမ်ားမရွိဟူေသာ စကားပုံက ရွုက်ဳံးယြမ္အား ထင္ဟပ္ေပးေနသေယာင္။

[T/N- က်ားကေန ေခြးေမြးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့လိုပဲ.. တာဝန္ေက်ပြန္တဲ့ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးတဲ့ကေလးကလည္း အမ်ားသူငါလို သာမန္ပဲျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ ]

ထိုေန႔က ရွန့္ရွင္းဟယ္ ပြဲသို႔ အနည္းငယ္ေနာက္က်မွ ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။

ပြဲ၏အမည္ခံဇာတ္လိုက္ကေလး ရွုက်င္းသည္လည္း ထိုင္ခုံ၌သာ ထိုင္ေနၿပီး ဧကန္ဇာတ္လိုက္ျဖစ္သူ ဖခင္အေနာက္မွ​ ေရလိုက္ငါးလိုက္ေနေနရ၏။

ရွုက်င္း ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ္ ေဟာခန္းတံခါးဝမွ ေလၽွာက္လွမ္းလာသည့္ရွန႔္ရွင္းဟယ္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ရွုက်င္း သူ႔ကိုယ္သူ ပထမဆုံးေတြးမိသည့္အရာမွာကား ယခုအဝတ္အစားမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေကာင္းေန၍ေလာဟူ၍။

ရွုက်င္းက ဝတ္စုံျပည့္အား ပထမဆုံးဝတ္ဖူးျခင္းျဖစ္၏။ ထိုဝတ္စုံက သူ၏ခါးသြယ္သြယ္ႏွင့္ ေျခတံရွည္မ်ားအား ပိုေပၚလြင္ေစရာ ဖခင္ျဖစ္သူနံေဘး၌ရပ္ေနသည့္ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္လူငယ္ေလးဟာ စိတ္အားထက္သန္ေနဟန္။

ပြဲလာဧည့္သည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ေဟာခန္းထဲ၌ ရွုက်င္းဟာ သူ႔ဆီတည့္တည့္လွမ္းလာေနသည့္ ရွန့္ရွင္းဟယ္ကိုသာ ကြက္ျမင္ေနမိေလသည္။ ရွန့္ရွင္းဟယ္က ရွုက်ဳံးယြမ္အား ရိုက်ိဳးစြာျဖင့္ 'ဦးေလး'ဟု ႏွုတ္ဆက္ကာ ရွုက်င္း၏နားအနား ကပ္ေျပာလိုက္၏။

"အရပ္ရွည္လာတာပဲ"

ရွုက်င္းက အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ဟန္ျဖင့္ ျပန္ေျပာေလသည္။

"ဟားဟား.. အစ္ကို ေနာက္တစ္ခါ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႔အရပ္ကို မွီသြားေလာက္ၿပီ"

ရွန့္ရွင္းဟယ္က မတ္မတ္ရပ္ကာ မ်က္လုံးကို ေအာက္စိုက္ခ်၍ ျပန္ပက္လိုက္၏။

"အေဝးႀကီးလိုပါေသးတယ္"

ရွုက်င္းမွာေတာ့ နားရြက္ဖ်ားမ်ား နီရဲတြတ္ေနလ်က္ တည့္တည့္ရပ္လိုက္ျပန္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္က ၁၈ႏွစ္မျပည့္ေသးဘူးေလ.. အမ်ားႀကီးထပ္ရွည္နိုင္ေသးတယ္!"

"အင္း သိပ္မၾကာခင္ေပါ့"

ရွန့္ရွင္းဟယ္က သက္သက္အေလၽွာ့ေပးကာ ေျပာလိုက္ျခင္းပင္။ ရွုက်င္းက ရွန့္ရွင္းဟယ္ထက္ အျမဲ ေခါင္းတစ္လုံးစာပိုပုေနခဲ့သည္။

ႏွစ္ႏွစ္မၽွကြာသည့္ ထိုႏွစ္ဦး၌ တစ္ဦးက အရပ္ရွည္ႏွင့္ၿပီးသားျဖစ္သလို က်န္တစ္ဦးက ထပ္ရွည္ရန္အလားအလာရွိေနေသး၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ထိုသို႔အရပ္ခ်င္းယွဥ္ကာ သူတစ္ခြန္းကိုယ္တစ္ခြန္း စကားနိုင္လုရသည့္အျဖစ္က ရွုက်င္း၏ႏွလုံးသားအား တလွပ္လွပ္ျဖစ္ေစသည္။ အျပန္အလွန္နားလည္မွုျဖင့္ ဖြင့္ဟေျပာရန္ မလိုေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးက သူတို႔ႏွစ္ဦး​၏အနီးပတ္ဝန္းက်င္၌ ပ်ံ႕ႏွံ့ေနခဲ့သလို။

ရွန့္ရွင္းဟယ္ ေရာက္လာသည့္ေနာက္ ရွုက်င္းက ထိုညစာစားပြဲအား ပ်င္းစရာေကာင္းသည္ဟု မထင္ေတာ့ေခ်။ ပြဲအၿပီးထိ ဧည့္သည္မ်ားကို လိုက္ႏွုတ္ဆက္ရင္း ေခါင္းပူလာခ်ိန္တိုင္း အေနာက္လွည့္၍ ရွန့္ရွင္းဟယ္အား ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ ပင္ပန္းသမၽွက ေလ်ာ့ပါးသြားသလို။

"သားတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးက အေဖ့အတြက္ ႀကိဳးစားေပးခဲ့တာပဲ!"

အရက္မူးေနၿပီျဖစ္သည့္ ရွုက်ဳံးယြမ္က အမ်ားေရွ႕၌ ခ်ီးက်ဴးေနေတာ့သည္။

"ေနာင္က်ရင္လည္း ဒီလိုပဲ အေကာင္းဆုံးအေတာ္ဆုံး ဆက္ျဖစ္ေနရမယ္ေနာ္! ငါ ရွုက်ဳံးယြမ္က အာဏာေတြ ပါဝါေတြ ဘာမွမလိုခ်င္ဘူး.. သားတို႔ေၾကာင့္ပဲ ဂုဏ္ယူခ်င္တယ္"

ရွုက်ဳံးယြမ္၏မ်က္လုံးမ်ားက ထပ္မံနီရဲလာၿပီးေနာက္ ရွုက်င္း၏ပခုံးထက္သို႔ လက္ေမာင္းတင္ကာ ထပ္ေျပာျပန္၏။

"သား... မင္းက အေဖ့ရဲ့ဂုဏ္ယူစရာေလးပဲ"

ပြဲၿပီးသြားေသာ္ ရွုက်င္း၏အေမက ဖုန္းဆက္ကာ ဂုဏ္ျပဳစကားေျပာေပးၿပီး အနီေရာင္စာအိတ္တစ္ေစာင္(အန္ေပါင္း) ပို႔ေပးလိုက္ေလသည္။

ထိုေန႔၌ ရွုက်င္း အင္မတန္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္ပင္။

ရွန့္ရွင္းဟယ္သည္လည္း အိမ္၌ တစ္ညအိပ္၏။ ရွုက်င္းႏွင့္အတူ ဂိမ္းကစားရင္း အေဖာ္ျပဳေပးၿပီးေနာက္ ေခြးကေလး ပတ္ဖ္ဆီ ေလၽွာက္သြားေလသည္။ ရွန့္ရွင္းဟယ္ဟာ ယခင္ကႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အနည္းငယ္ေတာ့ ျခားနားေနသလို။

ရွုက်င္းက ရွန့္ရွင္းဟယ္၏ညာဘက္၌ ရပ္ကာ တည့္တည့္မၾကည့္ရဲေတာ့ေခ်။

အေၾကာင္းမွာ ရွန့္ရွင္းဟယ္၏ေငးေမာအၾကည့္မ်ားက သူ႔ထံ၌သာ က်ေရာက္ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္။ ရွုက်င္းခမ်ာ ေျပာေနသည့္စကားမ်ားကပင္ အထစ္ထစ္အေင့ါေင့ါျဖစ္လာရကာ ေက်ာ့ကြင္း၌အဖမ္းခံထားရသည့္ ယုန္သူငယ္ေလးပမာ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ႏွင့္ ျဖစ္ေနရေလသည္။

သို႔ေသာ္ ရွန့္ရွင္းဟယ္က ပုံမွန္အတိုင္းသာ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနေသာေၾကာင့္ ရွုက်င္း​၏မရွိမဲ့ရွိမဲ့ယုံၾကည္မွုေလးကပင္ ေလ်ာ့ပါးသြားရေခ်၏။ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာကိုမၽွ မေမးရဲသလို ဘာဆိုဘာမၽွလည္း မေျပာရဲေတာ့ေခ်။

ေႏြရာသီပိတ္ရက္၌ ရွန့္ရွင္းဟယ္က ရွုက်င္းရွိရာ ယြဲ႕ခ်န္သို႔ မျပန္ခဲ့ေခ်။ ေကာလိပ္တက္ေနသည့္ ၿမိဳ႕၌သာ ဆက္ေနေန၏။ အတန္းေဖာ္မ်ားႏွင့္ ပေရာဂ်က္တခ်ိဳ႕လုပ္ကာ ကုမၸဏီအေသးစားေလးတစ္ခု ေထာင္ရန္ စီစဥ္ေနေၾကာင္း ရွုက်င္းအား ဖုန္းဆက္ေျပာျပသည္။ တစ္ဖက္တြင္ေတာ့ ရွုက်င္းက အိမ္၌သာေနကာ လိင္တူအခ်စ္အေၾကာင္းပုံေဖာ္ရိုက္ကူးထားသည့္ ႐ုပ္ရွင္မ်ားကိုသာ တစ္ေနကုန္ၾကည့္ေန၏။

တခ်ိဳ႕႐ုပ္ရွင္မ်ားက ရွုက်င္းအား စိတ္သက္သာရာရေစၿပီး တခ်ိဳ႕ကမူ သူ႔အား စိုးရိမ္ပူပန္လာေစသည္။

႐ုပ္ရွင္၏ျပည့္စုံလွပေသာဇာတ္ေၾကာင္းက သူ႔အား အျမင္သစ္တစ္မ်ိဳး ေပးစြမ္းေစခဲ့သည္။ လူတစ္ဦးကို သေဘာက်ျခင္း၌ ေယာက္်ား၊ မိန္းမခြဲျခားထားျခင္းမရွိဟူ၍။ ကိုယ္ႏွင့္လိင္တူသည့္လူတစ္ဦးအား ခ်စ္ျမတ္နိုးမိျခင္းမွာ မမွားယြင္းေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း အဆုံးထိတူႏွစ္ကိုယ္လက္တြဲကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထိုင္သြားဖို႔ရာက ခဲယဥ္းခ

လွေခ်သည္။

အကယ္၍ နားလည္မွုလြဲျခင္းမ်ား၊ လြဲမွားေသာေမၽွာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနပါက ခံစားခ်က္မ်ားကို မေဖာ္ျပဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းကသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ရွန့္ရွင္းဟယ္၏အသက္ႏွစ္ဆယ္ေျမာက္ေမြးေန႔၌ ရွုက်င္းက ရွန့္ရွင္းဟယ္အား သြားေတြ႕ရန္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ဝယ္ယူခဲ့ေလသည္။

ထိုည၌ ရွုက်င္းက ရွန့္ရွင္းဟယ္၏အတန္းေဖာ္မ်ား၊ အခန္းေဖာ္မ်ား၊ ကုမၸဏီအတူတူေထာင္ခဲ့ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံျဖစ္ခဲ့၏။ ဉာဏ္ပညာထက္ျမက္လြန္းသည့္ ရွန့္ရွင္းဟယ္က အတန္းေက်ာ္ကာ ေကာလိပ္သို႔ ေစာလ်င္စြာ ဝင္ခြင့္ရခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ အတန္းထဲ၌ အငယ္ဆုံးျဖစ္ေနေလသည္။ ယခုေတာ့ ရွန့္ရွင္းဟယ္ထက္ အသက္ပိုငယ္သည့္ ရွုက်င္း ေရာက္ရွိေနေလၿပီ။ အျခားလူမ်ားက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အိုေနၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာဆိုရင္း စေနာက္ၾက၏။

"ဒါမင္းရဲ့ညီအရင္းလား?"

"အသက္ဘယ္ေလာက္လဲ?"

"ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတာပဲ.. ေကာင္မေလးရွိေနၿပီလား?"

"ဘယ္ေကာလိပ္ကို တက္ေနတာလဲ?"

ထိုအစ္ကို၊ အစ္မမ်ား စကားအေတာ္မ်ားလြန္းၾကေသာေၾကာင့္ ရွုက်င္းခမ်ာ လိုက္မမွီေတာ့။ ကံေကာင္းစြာျဖင့္ပင္ ရွန့္ရွင္းဟယ္ ေရာက္ခ်လာေလသည္။ ရွုက်င္းအား လက္မွဆြဲကိုင္ကာ သူ႔နံေဘး၌ ထိုင္ေစ၏။

လက္ဖဝါးခ်င္း ပူးကပ္ေနၾကသည္မွာ ၾကားေလပင္ မေသြးနိုင္ေတာ့အံ့ထင့္။

ရွန့္ရွင္းဟယ္က ႏွုတ္ခမ္းစြန္း၌ အျပဳံးဆင္ျမန္းလ်က္ ရွုက်င္းအား တစ္ဖ်တ္ၾကည့္ကာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားဆက္ေျပာေန၏။

ရွုက်င္းက အျပစ္အနာအဆာကင္းမဲ့လွေသာ ရွန့္ရွင္းဟယ္၏မ်က္ႏွာအား ၾကည့္ရင္း မီးခိုးမွိုင္းေရာင္မ်က္လုံးအား ျမင္လိုက္ရေသာ္ အသည္းစိုင္အား ဆူးႏွင့္ထိုးစိုက္ဘိသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရသည္။

တစ္စုံတစ္ဦးက ရွန့္ရွင္းဟယ္အား အုပ္စုထဲတြင္ ရွိမေနေသာမိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ ေပးစားရင္း စေနာက္ေျပာဆိုေန၏။

ရွုက်င္းလည္း အားစိုက္နားေထာင္ရင္း စားပြဲထက္ရွိ ဟင္းပြဲမ်ားကိုသာ ေခါင္းငုံ႔ရင္း စားလ်က္ရွိသည္။

ထို႔ေနာက္ ရွန့္ရွင္းဟယ္၏စကားသံအား ၾကားလိုက္ရ၏။

"မျဖစ္နိုင္တာကြာ.. ငါ့မ်က္လုံးနဲ႔"

ထိုသူငယ္ခ်င္းက ဆက္ေျပာသည္။

"မင္းက အရာရာျပည့္စုံၿပီးသားေလ.. ဘယ္သူက မ်က္လုံးေတြကို ဂ႐ုစိုက္မွာလဲ.. ဆင္ေျခမေပးစမ္းနဲ႔"

ရွန့္ရွင္းဟယ္၏ေလသံအေနအထားက အေျပာင္းအလဲသိပ္မရွိေခ်။ ထို႔ေနာက္ ေအးေဆးသက္သာစြာ စကားဆိုလိုက္၏။

"သူ႔မိဘေတြက ရမလား.. တြဲၿပီးမွ လမ္းခြဲရတာထက္စာရင္ သူတို႔အခ်ိန္ေတြကို မျဖဳန္းတာပဲေကာင္းပါတယ္"

ရွန့္ရွင္းဟယ္က အထက္တန္းေက်ာင္းတက္စဥ္ကလည္း မိန္းကေလးအတန္းေဖာ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လာလၽွင္ ထိုဆင္ေျခကိုသာ လက္ကိုင္စြဲထားခဲ့သည္။

စင္စစ္တြင္ ရွန့္ရွင္းဟယ္ ထိုသို႔ေတြးေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေၾကာင္း ရွုက်င္းတစ္ဦးတည္းသာ သိေလ၏။ ရွန့္ရွင္းဟယ္ေတြးထားသည္က ထိုသို႔အခ်စ္ႏြံထဲနစ္ရျခင္းဟာ စာက်က္ခ်ိန္ထိခိုက္ကာ အားအင္လည္း ကုန္ခမ္းေစသည္ဟူ၍။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္ရွိ မိန္းကေလးမ်ားက အားမလိုအားမရျဖစ္လာကာ ပို၍ပင္ ရဲတင္းလာၾကေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤသို႔ဆင္ျခင္ေပးလိုက္မွသာလၽွင္ အကုန္အသံတိတ္သြားၾကေလ၏။

သို႔ေပတည့္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွန့္ရွင္းဟယ္၏ဆင္ျခင္ကို ေနာက္တစ္ဖန္ ထပ္ၾကားလိုက္ရသည့္အခါ ရင္ဘတ္ထဲ ေအာင့္လာရသည္။

ညဥ့္နက္လာသည့္အခါ ရွန့္ရွင္းဟယ္၏အခန္းေဖာ္တစ္ဦးက အိမ္ျပန္အိပ္ေပးကာ ရွုက်င္းအား သူတို႔အေဆာင္၌ တစ္ညအိပ္ေစ၏။

ရွန့္ရွင္းဟယ္က ေျပာေလသည္။

"သူ ဒီမွာဆို အိပ္ေပ်ာ္မွာမဟုတ္ဘူး.. အျပင္ေခၚထုတ္သြားလိုက္မယ္"

အခန္းေဖာ္က ရယ္ေမာကာ ဆိုလာ၏။

"ၾကည့္ပါဦး.. ကာကြယ္ေပးေနလိုက္တာ.. မင္းညီက ေက်ာင္းကအေဆာင္မွာ မအိပ္ဖူးလို႔လား?"

အဆုံးတြင္ေတာ့ ရွန့္ရွင္းဟယ္က ရွုက်င္းအား ေခၚထုတ္လာကာ ဟိုတယ္၌အခန္းတစ္ခန္း ငွားေပးလိုက္ေလသည္။

ရွုက်င္းက အေဆာင္၌ လုံးဝမအိပ္တတ္ေခ်။ အလိုလိုက္ခံထားရကာ အသန့္ႀကိဳက္ေသာ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ရွုက်ဳံးယြမ္က ေကာလိပ္တက္သည့္ ပထမဆုံးေန႔ကတည္းက ျပင္ပ၌ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းငွားေပးထား၏။ ထိုသို႔အုပ္စုဖြဲ႕ေနရသည့္ဘဝအား တစ္ခါမၽွ မၾကဳံဖူးသည့္အျပင္ သူစိမ္းမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ အေဆာင္ခန္း၌ အိပ္ေပ်ာ္မည္မဟုတ္ေခ်။

လမ္းေလၽွာက္ေနရင္း ရွုက်င္းက အေမးျပဳလိုက္၏။

"အစ္ကို.. မိန္းကေလးေတြက အစ္ကို႔မ်က္လုံးကို အေရးစိုက္တယ္ထင္တာလား?"

"ဘာလို႔အဲ့လိုေမးတာလဲ?"

ရွုက်င္းက မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ျဖင့္ ျပန္ေျဖသည္။

"ဒီအတိုင္း ေမးခ်င္လို႔ပါ.. အစ္ကိုက ဒီအတိုင္း ဆင္ျခင္သက္သက္ေပးေနတာလား.. တကယ္ပဲ အဲ့လိုေတြးေနတာလားဆိုတာ သိခ်င္လို႔"

ရွန့္ရွင္းဟယ္က ရွုက်င္းအား ၾကည့္လိုက္၏။

"ဒီအတိုင္း စကားအျဖစ္ေျပာတာနဲ႔ စိတ္ထဲတကယ္ခံစားေနရတာနဲ႔ ကြာလို႔လား?"

"အာ.. ကြာတယ္ေလ"

ရွုက်င္းက ေခတၱမၽွ ေတြးေတာရင္း ဆက္ေျပာသည္။

"ေနာက္တစ္ခါ လက္လႊတ္စပယ္မေျပာပါနဲ႔.. ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲ့တာေတြ ၾကားေနရတာမႀကိဳက္ပါဘူး.. တကယ္ဆို အျပင္ပန္းက အရမ္းမွမႀကီးဘဲ.. အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းေျပာသလိုပဲ အစ္ကိုက အရာရာျပည့္စုံေနၿပီးသားကို ဘယ္သူက အဲ့ဒါကို ဂ႐ုစိုက္ေနဦးမွာလဲ?"

ရွန့္ရွင္းဟယ္က ရွုက်င္း၏စကားမ်ားကို စိတ္ထဲမထားသကဲ့သို႔ သာမန္ကာလၽွံကာ တုံ႔ျပန္ေလ၏။

ရွုက်င္းက အားမလိုအားမရျဖစ္ဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။

"အစ္ကို နားေရာေထာင္ေနရဲ့လား?"

"နားေထာင္ေနတယ္ေလ"

ရွုက်င္းက အမွန္တကယ္ စိတ္ဆိုးသြားေလၿပီ။

*ဧကရာဇ္မင္းက အလ်င္မလိုေသာ္ျငား မိန္းမစိုးက ဆႏၵေစာေနရသည္။ ရွန့္ရွင္းဟယ္၌ ရွုက်င္းအား ေဒါသထြက္ရန္လုပ္ဖို႔ရာ နည္းအျဖာျဖာရွိေနတတ္၏။

[T/N- ကာယကံရွင္က တည္ၿငိမ္ေနေပမဲ့ ေဘးက ထိုင္ၾကည့္ေနရတဲ့လူက စိတ္ေသာကေရာက္တယ္လို႔ဆိုလိုျခင္းပါ။ ]

ဟိုတယ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ရွန့္ရွင္းဟယ္က အခန္းတံခါးအား ကတ္ျဖင့္ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။

ရွန့္ရွင္းဟယ္က ႐ုတ္တရက္ ေမးလာ၏။

"မင္းေရာ စိတ္ထဲထားမွာလား?"

အခန္းထဲေရာက္ေသာ္ ကတ္အား ကတ္ထည့္သည့္ေနရာသို႔ မထိုးသြင္းရေသးေသာေၾကာင့္ တစ္ခန္းလုံးမည္းေမွာင္ေနကာ တံခါးနားရွိ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေလးသာ ထြန္းလင္းေနေလသည္။

ရွုက်င္းက နားၾကားလြဲသြားေလသေလာဟုပင္ ေတြးထင္မိ၏။

"ဟင္?"

ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ရာ ရွန့္ရွင္းဟယ္က သူ႔အား ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ မသိစိတ္ျဖင့္ အေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္ေလ၏။ အလင္းေရာင္က​ ရွန့္ရွင္းဟယ္၏မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းကိုသာ ထြန္းလင္းေပးေနရာ မ်က္လုံးနက္နက္ဟာ ၾကယ္တာရာအလား ေတာက္ပေနသည္။

ရွန့္ရွင္းဟယ္က တစ္ခါျပန္ ထပ္ေမးေလ၏။

"အစ္ကို႔မ်က္လုံးက တျခားသာမန္လူေတြလို အသုံးမဝင္ဘူး.. ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ ကိုယ္ျမင္ခ်င္တာကို မျမင္နိုင္တဲ့အခါမ်ိဳးလည္းရွိတယ္.. ကိုယ္ျမင္ေနရတဲ့ကမၻာကလည္း မင္းျမင္ေနတာရဲ့တစ္ဝက္ပဲရွိတယ္.. မင္းဆိုရင္ေရာ အဲ့ဒီအားနည္းခ်က္ကို လိုက္ၾကည့္မွာလား?"

ရွုက်င္း၌ ယခင္က ခံစားခဲ့ဖူးသည့္ မေရရာမျပတ္သားျခင္းမ်ိဳးက ထပ္မံ ထြက္ေပၚလာေလသည္။

မီးေရာင္စိုးစဥ္းမၽွမရွိေသာ ပိန္းပိတ္ေအာင္ မည္းေမွာင္ေနသည့္ လမ္းမထက္၌ ေရာက္ရွိေနသကဲ့သို႔။ သို႔တည္းမဟုတ္ လင္က်န္းသို႔ျပန္လာခဲ့စဥ္က ကား၏အေနာက္ခုံ၌ ထိုင္ေနရသကဲ့သို႔။

တစ္ခါျပန္လည္၍ ရွုက်င္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိသြားရသည္။ ရွန့္ရွင္းဟယ္၏စက္ကြင္းဟာ ယခင္က ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့ေသာခံစားခ်က္မ်ားအား ျပန္လည္ဆြဲယူေဖာ္ထုတ္နိုင္ေၾကာင္း။ ထိုအရာကပင္ ရွုက်င္းအား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အဆုံးတြင္ေတာ့ *မိုးႀကိဳးပစ္၍ ကမၻာေျမမီးေလာင္ေခ်ၿပီ။

[T/N- လူႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္သစၥာေစာင့္ထိန္းၿပီး ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့အခ်စ္က ဒက္ခနဲ အရွိန္တက္လာခဲ့တယ္လို႔ ဆိုလိုျခင္းပါ။ ]

ရွုက်င္းက အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ဆိုေလ၏။

"ကၽြန္-ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔စိတ္ထဲထားရမွာလဲ ဟမ္? အစ္ကို႔ကို တကယ့္အစ္ကိုတစ္ေယာက္လို သေဘာထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေပးေနတာပဲ"

"အစ္ကို႔အေပၚ ေကာင္းေပးဖို႔မလိုဘူး"

တံခါးအနီးရွိ မီးအလင္းေရာင္လည္း ႐ုတ္တရက္ မွိန္ေလ်ာ့သြားခဲ့ၿပီ။

အေမွာင္ထုထဲဝယ္ ရွန့္ရွင္းဟယ္၏အသံ တစ္ဖန္ထြက္ေပၚလာ၏။

"ရွုက်င္း... အစ္ကိုလိုခ်င္တာက ဒီလိုညီအစ္ကိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ေကာင္းေပးဖို႔ မဟုတ္ဘူး"

ဗုန္း----

ရွုက်င္းမွာ နားစည္ႀကီးကြဲထြက္သြားမတတ္။

တစ္ကိုယ္လုံး ကတုန္ကယင္ျဖစ္လာရသည္။ အခ်ိန္မည္မၽွၾကာသြားသည္မသိ။ 'တင္'ခနဲအသံၾကားကာ တစ္ခန္းလုံး မီးအျပည့္လင္းလာမွသာ သတိျပန္လည္လာ၏။

ဤသည္က ရွန့္ရွင္းဟယ္ သမာဓိေပ်ာက္ဆုံးသြားသည့္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ပင္။ ထို႔အျပင္ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ယခုအရြယ္၌ရွိသည့္ရွိထိုက္သည့္ ပူပန္ေသာကမ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုလာျခင္းျဖစ္၏။ ရွန့္ရွင္းဟယ္ ထိုအရာကို ပိရိစြာဖုံးကြယ္ထားေသာ္ျငား သူ႔အား ျပန္သေဘာက်ေနေၾကာင္းကို ရွုက်င္းရိပ္မိေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အေၾကာင္းတစ္ခုအား ရိပ္ခနဲ နားလည္သေဘာေပါက္သြားေတာ့၏ : ေသခ်ာပါသည္။ ရွန့္ရွင္းဟယ္ကလည္း သူ႔အား အမွန္တကယ္ ခ်စ္မိေနပါၿပီ။

ရွန့္ရွင္းဟယ္ဟာ အျပင္ပန္းခ်ိဳ႕ယြင္းအားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ ထိုအေၾကာင္းအား က်က်နနလၽွို႔ဝွက္ထားခဲ့၏။ ရွုက်င္းထက္ပင္ ပို၍ေတြးေတာကာ ပို၍စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ရေလသည္။

တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စေနာက္က်ီစယ္ရင္း၊ တစ္ဦးကတစ္ဦးအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ရင္း တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ စိတ္ယိုင္နဲ႔လာခဲ့၏။

ႏွစ္ဦးအၾကားရွိ စိုးရိမ္ပူပန္မွုမ်ား၊ ေအာင့္အည္းသည္းခံလာရသည့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္မွုမ်ားက ျမင့္တက္လ်က္ရွိၿပီး မည္သည့္အခ်ိန္၌ ကန့္သတ္စည္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားေၾကာင္း မသိရွိလိုက္ၾက။

သူတို႔မွာ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို သိုဝွက္ထားနိုင္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာေတာ့။ ရွန့္ရွင္းဟယ္ကိုယ္တိုင္ကပင္ မတတ္သာသည့္အဆုံး မေရမရာျဖင့္ ဖြင့္ေျပာရသည္အထိ။

ထိုခ်ဳပ္တည္းမွုမ်ား ေျပေလ်ာ့သြားမည့္အခ်ိန္ကို ႏွစ္ဦးစလုံး အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေမၽွာ္လင့္ေတာင့္တေနခဲ့ရသည္။

ရွုက်င္း မည္သို႔ျပန္လည္တုံ႔ျပန္မည္ကိုပင္ မေစာင့္ဆိုင္းေတာ့ဘဲ ရွန့္ရွင္းဟယ္က အခန္းအတြင္းဝင္ရန္ ျပင္လိုက္၏။

ရွုက်င္းက နာမည္တစ္ခ်က္ေခၚလိုက္ကာ ရွန့္ရွင္းဟယ္၏အကၤ်ီလက္အနားကို ဆြဲလိုက္သည္။

ဟိုတယ္ခန္းအဝင္ဝ၌ ျဖစ္၏။

တစ္ဦးနံေဘးတစ္ဦးရပ္ေနၾကသည္။

ရွုက်င္း၏မ်က္ႏွာက ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္လုံးပမာ နီရဲတြတ္ေန၏။

"ဘာကို ဆိုလိုတာလဲဟင္? အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိတ္သေဘာက်ေနတာလား? ေျပာေလ!"

တစ္မိနစ္ခန့္ၾကာၿပီးေနာက္

ရွုက်င္းက အဓိပၸာယ္မရွိသည့္စကားမ်ားကို စတင္ေရရြတ္လာေတာ့သည္။

"အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ကစားေနတာလား? ဒါေနာက္စရာမဟုတ္ဘူးေနာ္.. အဲ့လိုဟာသမ်ိဳးေတြ ေနာက္တစ္ခါထပ္မေျပာပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကို႔ကိုဆို လြယ္လြယ္ခြင့္လႊတ္ေပးၿပီး အနိုင္မယူဘူးဆိုတိုင္း---"

"ႀကိတ္သေဘာက်တာမ်ိဳး မရွိဘူး"

ရွန့္ရွင္းဟယ္က ရွုက်င္း၏စကားကို ၾကားျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။

"ကိုယ္ မင္းကို ဒီအတိုင္း... သေဘာက်တာ ရွုက်င္း"

★彡★彡★彡★彡★彡★彡★彡

Share This Chapter