Chapter 41

Heaven Rayla Anderson

_____

"Ilang buwan na siyang ganyan" I was looking at her when someone spoke

Agad akong napalingon dito, it was Jenaiah

"It's been 5 months. The psychiatrist said na walang progress at habang tumatagal ay mas lalo itong lumalala"

Bumuntong hininga naman itong katabi ko.

I really didn't expect her to be like this. She's really different compared to her old self, kahit naman masungit siya noon at minsan ay hindi sumasagot pero we can still talk to her at nagkakaron rin ng respond pero ngayon kahit isang response wala. Even we talk to her for hours hindi ito nagsasalita o kahit tignan man lang kami. We didn't even know if she's listening to us kahit ang mga iniisip niya wala kaming idea and it's making us hurt.

Ang sakit na makitang bumalik siya sa gantong sitwasyon. She's been hurt before but this is not the coping mechanism that she do, before she always go to bar and drink.

Pero ngayon she's so quiet to the point na kahit isa saamin ay hindi niya kinakausap.

Sa limang buwan ay lagi siyang ganyan. Nakatanaw sa labas at parang may kung anong tinitignan. We always bring her food and luckily ay kinakain niya naman ito but sadly hindi siya nagsasalita. Paulit ulit lang ang routine niya sa limang buwan na yon.

May psychiatrist siya, yung dati niyang psychiatrist kahit siya ay hirap ding makakuha ng response galing sakanya.

We walk inside her room at naupo sa bed niya.

"Ulan. T-the psychiatrist told us that your condition is getting worse every single day. You know t-that you can always talk to us about what you're thinking" garalgal ang boses ko

I want to compose myself. Ayokong umiyak sa harap niya dahil hindi iyon makakabuti sa sitwasyon niya.

Silence.

Wala nanaman siyang respond. Sa araw araw na pagpasok ko dito at pagkausap sakanya ni minsan hindi siya sumagot.

Yes, lumalabas siya pero sa garden lang minsan lang din yon at kung lalabas siya ay maghapon na rin siyang nakaupo don at nakatulala.

"We're going to school na muna Ulan. Please stay here and eat your food sasabihan ko nalang si Manang na dalhan ka dito ng food for your lunch. Makakauwi rin kami for dinner" I said at lumabas na sa room niya

I always waited for her response pero wala kahit isa wala.

Pagkapasok ko sa kotse ay saktong tumunog ang cellphone ko at nagflash ang pangalan ni Tita Ryleigh.

Agad ko itong sinagot

[Tita] tawag ko rito

Yes every month nilang binibisita si Ulan pero kahit isa sakanila hindi niya sinasagot.

Hindi namin alam kung anong paraan para magsalita ulit siya

[How is she doing?] tanong nito

[Still the same. No response pa rin siya. Kelan kayo pupunta dito tita?]

[Tomorrow, isasama ko si Allisha. We need to talk to her pati narin kayo] she seriously answer to me

Ano namang pag uusapan namin?

I was about to speak when she hung up the phone.

___

"Tita did you already talk to her?" Amrielle asked nandito kami ngayon sa living room ng bahay ni Ulan.

Sakanya ipinamana ito ni Lolo actually halos lahat ng properties and business ay nasa sakanya nakapangalan but since wala siya sa sarili niya ang secretary ni Lolo ang nagmamanage nito.

Tumango naman si Tita Allisha and smile—she smiled but a bitter one

Guess she didn't talk again.

"Still no progress?" frustrated na tanong ni Tita Ryleigh

We just nodded at her

Maging ako ay hindi ko na rin alam kung anong gagawin ko.

Well yes nag aaral siya it's personal tutor pero maging ito ay hindi niya kinakausap.

"W-where is o-our daughter Ry?" naluluhang turan ni Tita Allisha

"S-she been l-lost f-for 5 m-months" I hear her sobs kaya nag iwas ako ng tingin.

I miss our Ulan too.

I never really wanted to saw her family cried. Pero simula nung nagkaganon siya ay madalas ko silang makitang umiiyak, especially Tita Allisha. She always talked about how she misses her. She always said na maiksing panahon pa lang silang nagkakasama pero nawala nanaman siya sakanya. Hearing her saying those words make me hurt.

All of my life I witness every phase of Ulan, halos lahat ng sekreto niya ay alam namin.

Napuno ng iyakan ang living room. Ilang minuto rin silang nag iyakan maging ang dalawa kong kaibigan.

I heard footsteps pababa ng hagdan kaya agad akong napatingin dito. I was shocked.

"U-ulan" tawag ko rito

Bababa siya? Saan siya pupunta? This is not the usual her, kasi kung bababa siya kanina pang umaga.

Nilingon niya ako that make me more shock. This is the first time na tumingin siya saakin, for almost 5 months ngayon ko nalang ulit siya nakitang tumingin saakin.

"A-Ali" Tita Allisha said while wiping her tears

Tinignan naman ito ni Ulan. I couldn't read her though. Mahirap siyang basahin lalo na't walang emosyon lang siyang tumitingin saamin.

"W-where are you going?" tanong ko rito ng patuloy siyang bumaba sa hagdan.

Hindi siya sumagot at dumiretso sa kitchen kaya sinundan ko nalang siya doon. Nakita kong kumuha siya ng water. Again this is the first time na kumuha siya bg tubig. Usually kasi ay hindi siya umiinom kaya naisipan naming lagyan nalang siya doon ng sarili niyang water.

Pagkatapos niyang uminom ay binalik niya ito sa fridge at may kinuha doon—ice cream.

Confusion —

What's happening to her? Am I dreaming? Is she slowly coming back? Pero hindi pa rin siya nag sasalita.

Sinundan ko lang siya ng tingin habang dala ang ice cream ganon rin ang ginawa nung apat—Jenaiah, Amrielle, Tita Allisha and Tita Ryleigh—they were shock like me.

Dumiretso si Ulan sa living room at naupo sa couch.

"S-should we call the psychiatrist?" Nag aalalang tanong ni Jenaiah

"Did she answer you?" Amrielle asked me, umiling lang ako

Hindi niya ako kinausap pero tumingin siya and that's an improvement—if you'll see it in a positive way.

"W-what's happening to my A-Ali?" naiiyak na turan nanaman ni Tita Allisha

"We d-dont know Tita. This is the first time na nag kaganyan siya" sagot ko rito

Tinignan ko si Ulan na ngayon ay nanonood sa TV. Sinapian ba siya?

Kinakabahan ako sa actions niya.

"Are you just going to stared at me?" she said that made us all shocked once again.

She's already talking, right?

I'm not hallucinating things aren't I?

"I-Is this r-real?" Tita Ryleigh

Kinurot ko ang sarili ko

Ouch. This isn't a dream. Totoong totoo nga.

"U-ulan!" umiiyak na sigaw ni Amrielle at tumakbo kay Ulan at niyakap ito "I hate you! but I love you! Damn you! H-how dare y-you t-to ignore us a-and not t-to respond!" patuloy nito sa paghagulhol kaya maging ako ay naluha na rin

"Nakakainis ka na! Y-you made us worried! Y-you! 5 months ka naming hinintay na sumagot!" Pagpapatuloy ni Amrielle

"I-I'm sorry. I just want to think. Hindi ko alam na 5 months na pala yon. In my world it's only a week" she answered, that makes us look at each other

Ramdam ko ring kinakabahan sila gaya ko.

Her world?

"Don't you ever c-comeback in that world Ulan" Jenaiah

She just nodded and continue eating her ice cream. Mukang hindi niya na notice sila Tita.

"A-Ali" garalgal na boses ni Tita Allisha ang bumasag sa katahimikan na muntik ng mamayani

Kinakabahan akong tumingin kay Ulan ng makalipas ang ilang minuto na hindi ito sumagot.

No! I'm afraid na temporary lang yung nangyari kanina. What if hindi na ulit siya sumagot?

She just nodded na hindi na siya babalik don!

"Mama" she finally spoke na siyang nagpagaan sa tensyon na nasa paligid. I guess they're thinking what I'm thinking.

"A-Ali" lumuluhang turan ni Tita Allisha at niyakap ng mahigpit si Ulan "I miss you"

___

Lumipas ang oras at hanggang ngayon ay nakakapit parin si Tita Allisha kay Ulan na parang ayaw pakawalan sinubukan kanina ni Tita Ryleigh na lapitan si Ulan para yakapin ng biglang magalit si Tita Allisha which is very unusual.

So weird isn't it?

"The food is ready!" tawag ni Amrielle, siya kasi naka schedule na tutulong kay manang para mag luto.

Agad naman akong tumayo ganon na rin yung iba.

Naiiling nalang ako tumingin sa dalawa na ngayon ay naglalakad—it was Ulan and Tita Allisha. Para kasing ayaw pakawalan ni Tita si Ulan kapit na kapit.

I'm still nervous, dahil walang kasiguraduhan if magtutuloy tuloy ba na ganyan si Ulan or baka hindi nanaman siga mag salita the next day

I really want to shove away this thoughts but I can't. Hindi ako mapakali tuwing naiisip ko iyon.

"What's happening to you Rayla? Kanina ka pa nakatingin kay Ulan" puna ni Jenaiah

"Crush mo na ba si Ulan?" Amrielle said kaya binato ko ito ng napkin

"Aba't"

"Stop it you two. Hindi pa rin kayo nagbabago mga aso't pusa parin kayo" Ulan spoke I just gave her a smile ganon rin si Amrielle at nag thumbs up pa ang gaga.

We were happily talking habang nag didinner minsan ay nag aasaran minsan naman ay seryosong usapan nagpatuloy lang yon hanggang sa matapos kaming kumain

I'm glad that our Ulan is back.

Maybe she already found her missing piece or maybe she already knows how to  hide those gaps where her missing piece belongs